Pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica), określana niekiedy jako pokrzywa dwupienna, jest rośliną bylinową, z którą kontakt może skończyć się nieprzyjemnymi skutkami w postaci oparzeń i bąbli. Osiąga maksymalną wysokość 1 m. Możemy ją spotkać dziko rosnącą w Europie, Ameryce Północnej, Azji i Afryce. Najlepiej znosi środowisko wilgotne w zaroślach i lasach, łęgach topolowych i wierzbowych i terenach podmokłych.
Pokrzywa pospolita posiada liście, które układają się naprzeciwlegle i na brzegach blaszki mają ostre, mocno ząbkowane zakończenia. Wierzchnia warstwa liścia i łodyga pokryte są małymi, parzącymi włoskami, które po dotknięciu powodują pojawienie się swędzących i kłujących poparzeń na skórze w postaci krost o nieregularnych kształtach. Kwiaty pokrzywy są koloru zielonego, zwisają zebrane w długie kwiatostany z kątów liści. Kwitnienie zaczyna się od czerwca i trwa do października. Możemy spotkać się z różnymi opiniami na temat przydatności pokrzywy. Wiele osób uważa ją za szkodliwy chwast, który często rozrasta się w środowisku ruderalnym i na terenach wilgotnych. Jednakże ma ona praktyczne zastosowania, które wykorzystywane są w życiu codziennym.
Pokrzywa zwyczajna rzadziej spotykana jest w kuchni. Jej młode liście niekiedy służą jako główny składnik zup i potraw wielkopostnych. W dzisiejszych czasach uznawana jest za roślinę stosowaną w dietach oczyszczających organizm. Często możemy zauważyć na opakowaniach produktów spożywczych zielony barwnik E140, który pozyskiwany jest właśnie z liści pokrzywy. Pokrzywa zwyczajna na wsi służy jako główny składnik paszy dla zwierząt hodowlanych, a dla ogrodników jest bioindykatorem. Dziko rosnąca, wskazuje żyzne gleby o znacznej zawartości azotu.